11 – 18. septembar 2021. godine
Svečano otvaranje izložbe: subota, 11. septembar 2021. u 19 časova
Mentor: red. prof. Daniela Fulgosi
Fakultet primenjenih umetnosti u Beogradu
Izložba Milice Vučković integralni je deo njene doktorske disertacije „Percepcija umetničkog dela kod klasno različitog posmatrača: interaktivna izložba slika i prostornih instalacija“. Pretpostavljate već da ste klasno različiti posmatrač Vi, kako bi rekao Dišan „ posmatrač dovodi delo u kontakt sa spoljnim svetom, dešifrujući, i interpretirajući njegove druge vrednosti.“ Dakle, geneza ove izložbe ima svoje krajnje ishodište u utiscima koje su posetioci stekli i koje su potom imali priliku da artikulišu kroz upitnik koji su popunjavali nakon obilaska.
…Postavka se sastoji iz tri jedinice koje su zasnovane na jednoj temi – kompoziciji sa četiri akta oko postavljene trpeze. Umetnica nije slučajno izabrala akt i trpezu, to su vanvremenski motivi umetnosti koji su uporno istrajavali. Akt kao ultimativna oda umetnosti čoveku, njegovoj nesavršenoj prirodi, simbolu čulnosti i trpeza kao darovi prirode, bogova, slava života, obilje, svečani čin predavanja darova prirode tom istom čoveku…mnogo je asocijacija… Doručak na travi, Večera u Emausu samo su neki od mnogih. Aktovi su u mirnom stavu, nema nagoveštaja pokreta, jasno se vidi da poziraju i to iskustvo studije kompozicije, studije stavova, odnosa modela i umetnika ovde je nedvosmisleno naglašeno kao simbol starih tradicija slikarstva. Važno je obratiti pažnju na to da su svi likovi okrenuti ka posmatraču čime je autorka još jednom podvukla šta je fokus izložbe – publika. Lica su skrivena jer emociju u ovom slučaju mora da učita publika. Osim toga možemo i to prekrivanje lica i šaka (poznatih sredstava atribucionog metoda) osnovnom bojom protumačiti kao jasno opiranje procesima morelijevskog dodeljivanja dela umetniku tog nagonskog poriva posmatrača da tumači delo u odnosu na svoja saznanja o umetniku, umetnik briše tragove za sobom ostavljajući publici prazan prostor. Takođe, lica i šake su prekriveni crvenom bojom ostavljajući utisak dvodimenzionalnosti u kontrastu sa gotovo ahromatski modelovanim ostatkom kompozicije. Crveni krugovi mogu da nas asociraju i na Kandinskog. Jedna tema prikazana je ovde na tri načina. Prvi prikaz je reprint fotografije kompozicije na platnu monumentalnih dimenzija. Ova painterly photo ima svoju referencu u minucioznosti severne renesanse sa nezaobilaznim chairoscuro rešenjem svetla koje predstalja još jednu referencu na kanone istorije umetnosti. Podeseća nas i na fotografije Ervina Olafa. Takođe, postavljajući print fotografije na platno, dakle tehnički reprodukovano delo, predstvljajući ga kao najčistije ulje na platnu sa stotinama lazurnih premaza tako dragih hiperrealističkom jeziku severne renesanse umetnica nedvosmisleno podmeće na mesto autentičnog umetničkog dela tehničku reprodukciju simbolički se osvrćući na Benjaminov esej i opominje nas na trajnu aktuelnost kulta aure umetničkog dela kod publike. Činjenica da je umetnica ovo delo postavila u bagato ukrašen zlatni ram sa crvenim graničnikom (koji simboliše muzejsku praksu izlaganja dela visoke umetnosti) može se shvatiti kao parafraza, ne bez ironije, svima nam poznatih muzejskih kanona. Sam podatak da je delo u formi visokog realizma ono koje je na ovoj izložbi dobilo ulogu veličanstvenog muzejskog eksponata igra se sa pretpstvakama da u najširoj umetničkoj publici idealno oponašanje prirode tj. realnosti ostaje kao jedini kriterijum….
…Autorka pokušava da skicira na koji način i sa kakvim emocijama se među današnjom publikom percipiraju određeni mediji, stilovi pa čak i sama prezentacija dela u prostoru. Ono što je još važnije je drugi deo tog društvenog procesa, koji se postavlja kao veliko pitanje, a to je na koji način se ta povratna informacija publike posle prenosi na umetnike i koliko učestvuje u njihovim budućim izborima?
Iz teksta u katalogu Isidore Vučić, dipl. ist. umetnosti
