Vanredni profesor
(1905–1961)
Predmeti: Oprema knjige, Crtanje i Večernji akt
Na Fakultetu primenjenih umetnosti od 1948. do 1961. godine.
…………………………………………………….
Od samog osnivanja Akademije primenjenih umetnosti 1948. godine jedan od profesora bio je Anton Huter.
Anton Huter rođen je u Crikvenici 1905. godine. Roditelji, otac Anton i majka Marija bili su iz Zemuna u koji su se vratili1914. godine.
Posle završetka umetničke škole u Beogradu na kojoj su mu profesori bili Milan Milovanović, Ljuba Ivanović, Petar Dobrović,odlazi 1928. godine u Pariz, u školu Andre Lota koja je za našu umetnost od posebnog značaja jer su je posećivali mnogi naši slikari (M. Šerban, M. Stevanović, S. Šumanović, M. Konjović, Z. Petrović, S. Aralica, I. Lučev, S. Rajković i dr.). Iste godine Huter izlaže u Parizu sa P. Lubardom, M. Šerbanom, K. Hegedušićem, Momčilom Stevanovićem, J. Plančićem.
U Beogradu prvi put nastupa u decembru 1928. godine na Prvoj jesenjoj izložbi beogradskih umetnika organizovanoj povodom otvaranja Umetničkog paviljona »Cvijeta Zuzorić«.
Njegove slike u tom periodu,pa sve do početka rata kreću se, prema Miodragu B. Protiću, od kubističkih pokušaja do ekspresionizma koji mu je bio bliži, ali je i u okviru ove orijentacije transformisao svoj likovni jezik od prigušenog ka svetlijem koloritu. U osnovi njegovog slikarstva stajala je lirska priroda koju je zapazio Todor Manojlović 1932. godine a o kojoj pišu i Đorđe Popović 1962. i Pavle Vasić 1971. godine.
Tih i mio čovek kako su ga opisivali njegove kolege i đaci i u slikarstvu je iskazivao delikatnost i elegičnost bez obzira na tematiku. Autor mnogih pejzaža, veduta, portreta pokazivao je sklonost i ka žanr scenama u skladu sa svojim interesom za socijalne teme.
Do rata imao je dve samostalne izložbe, održane 1933. godine u Beogradu i Novom Sadu. Od 1929. bio je član grupe Oblik (osnovane 1926) i izlagao redovno na njenim izložbama sve do poslednje, Šesnaeste izložbe održane 1938/1939. godine. Bio je član i Kola jugoslovenskih umetnika osnovanog 1930. sa ciljem da se izbore za bolje uslove izlaganja tadašnjih likovnih umetnika.
Za sliku »Cirkus« dobio je Politikinu nagradu 1935. godine.
Pripadnike grupe »Oblik« povezivalo je shvatanje da treba:»učiniti slikarstvo autonomnim, dati slici da govori slikarskim jezikom bez posredovanja anegdote i bez književne, filozofske ili bilo kakve slične ideje« (M. Kašanin). Ova grupa je prevela srpsko slikarstvo iz konstruktivističkog u kolorističko slikarstvo što je bilo imanentno i Huterovom shvatanju slike. U rasponu od intimizma do poetskog realizma kretaće se njegovo slikarstvo i u posleratnom periodu bez obzira na herojske teme i realizam kao zahtev jednog kratkog perioda od 1945. do 1950. godine.
Uništene slike
U bombardovanju 1941. godine stradala je kuća u kojoj je Anton Huter stanovao i uništene su skoro sve njegove slike. Ratne godine provodi povučeno u Beogradu na Kosančićevom vencu u broju 19, mestu mnogih slikarskih ateljea, svojevrsnom Bateau Lavoir beogradskih slikara. Radi kao pomoćnik u stomatološkoj ordinaciji u jednoj od susednih kuća i slika intimni svet koji ga okružuje, uglavnom portrete.
Godine 1944. stupa u propagandno odelenje Vrhovnog štaba NOB-a zajedno sa Matijom Zlamalikom, Sretenom Dokićem i drugima. Tada nastupa period drugačije aktivnosti Antona Hutera. Vreme i mesto zahtevaju izradu velikih panoa sa likovima ideologa komunizma, maskirno oslikavanje artiljerijskog oruđa i aviona, izradu štampanog propagandnog materijala. Tako je Huter počeo da se bavi primenjenom grafikom i u narednom periodu radio plakate, poštanske marke, pozivnice, čestitke, a naročito će se istaći kao ilustrator.
Od 1947. godine najpre predaje u Školi za primenjenu umetnost a po osnivanju Akademije primenjenih umetnosti 1948. godine postaje profesor na katedri Grafike i pored Crtanja i Večernjeg akta predaje i Opremu knjige.
Vešt i dobar crtač
Anton Huter je bio vešt i dobar crtač i u osnovi mnogih njegovih slika stoji živ crtež (serija »Maslinjaci«, „Holandske vedute“). Njegove ilustracije ukrasile su mnoge dečje knjige (»Robinson Kruso«, »Pepeljuga«, »Srce«, »Priča o ježu«, »Događaji u jelovniku«, »Andersenove bajke«, »Pole lutkar«, »U našem vrtu«).
Medvedić koji je postao znak Dečje knjige kao i specifični logo ove izdavačke kuće koji su obeležili detinjstva posleratne dece, takođe su delo Antona Hutera, kao i zelena đačka knjižica koju su dobijale generacije učenika pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka.
Ilustracije sa složenom nervaturom crteža izražavaju suvereno vladanje kompozicijom, smisao za detalje, ljupkost dečjih figura i neophodan grafički osećaj. Iznad svega crteži Antona Hutera sadrže izuzetnu lakoću. Između krokija i složenih detalja oni dočaravaju neophodnu atmosferu datog književnog predloška i predstavljaju značajnu dopunu dečjem obrazovanju i saznanju.
Poslednja samostalna izložba Antona Hutera održana je u Skoplju 1960. godine. Umro je 1961. godine u Beogradu. Posthumno o godišnjici smrti, 1963. godine održana je njegova izložba u Umetničkom paviljonu »Cvijeta Zuzorić« na mestu gde se 1928. prvi put predstavio beogradskoj javnosti kao slikar. O desetogodišnjici smrti, 1971. godine organizovana je retrospektivna izložba njegovih radova u Galeriji kulturnog centra Beograda. Od tada njegovo delo više nije samostalno izlagano. Njegovi radovi u oblasti primenjene grafike ostali su nepoznati javnosti.
Ovaj slikar »svetlosti koje mu nikad nije bilo dovoljno« (Pavle Vasić) prepušten je postepeno zaboravu.
Gordana Popović Vasić
